Deelnemer Jurjen
In 2008 ben ik voor het eerst met een vriend, zijn broer en opa! – op vakantie gegaan naar de bergen. De bestemming was toentertijd Arolla in Zwitserland. Gedurende deze periode ben ik verknocht geraakt aan de bergen, aan het gevoel van rust, sereniteit en de fysieke uitdaging die elke top (of Col) op zijn eigen manier heeft. Inmiddels, met tussenpozen, vijf bergvakanties, veel sneeuwhappen, touwlopen, in spleten vallen, 3-tot 4 duizenders, vieze klimhutten, schone klimhutten, ranzig mars voedsel en veel ‘thee-du-marche’ verder, staat de hoogtemeter op 4500. Dit heuglijke feit is bereikt in het jaar 2012 toen we met bijna dezelfde groep als in 2008 de Signalkuppe beklommen hebben.
Waarom dan de Kilimanjaro? De Kili (zoals wij deze vulkaan liefkozend noemen) is een berg waar mensen zichzelf tegenkomen, het lopen op deze grote hoogtes is zwaar en fysiek bijzonder inspannend, met recht een grote uitdaging dus. Sinds het overlijden van mijn vader in het jaar 2000, leef ik mijn leven door het voltooien van uitdagingen, de een het liefst nog groter dan de ander (in dit geval hoger). Ik ben deze aangegaan niet om de hoogte van de berg, maar vooral om het gevoel weer te hebben van het bereiken van iets waar je vooraf niet zeker weet dat het lukt.
Naast het bereiken van de top, ik hoop dat ik het haal, biedt de expeditie voor mij tijd. Tijd om na te denken over mezelf en tijd om weer wat zaken op een rijtje te stellen. Bedenken of ik toch ooit nog de 7 summits wil doen, hoelang ik nog kan genieten van mijn Rugby carrière, ben ik nog goed bezig, waar ga ik eigenlijk naartoe en wat is eigenlijk het doel. Natuurlijk denk ik, zoals meer mensen, wel vaker over dit soort dingen na…maar zo lopend op een berg, waar je toch altijd een stuk meer moeite voor moet doen dan van tevoren gedacht, komen de beste ideeën en inzichten boven drijven.
Inmiddels hebben we aardig wat teambuilding achter de rug, met het weekend in de Ardennen als hoogtepunt. Heftige discussies over de richting, moeten we links- of toch rechtsaf en dat het pad toch echt wel door dat ietwat uitgelopen watertje moest gaan. Dit specifieke moment (het team weet welke ik bedoel) is waar mensen hun ware aard lieten zien. Durf, angst, bedachtzaamheid, leiderschap en emotie passeerden de revue, met zijn allen hebben we een beslissing gemaakt en ervoor gezorgd dat iedereen de ‘overkant’ gehaald heeft. Ik ben blij dat we met deze groep mensen, allen met een persoonlijk verhaal, de expeditie aangaan. Als het Ardennenweekend een voorbode was, heb ik er vertrouwen in dat we het gaan halen, met zijn allen!