Oog in oog met de Ararat!
Vanochtend was het vroeg uit de veren, om 4.00 uur voor de binnenlandse vlucht naar Van in het oosten van Turkije. De ervaring die de 13 heren gisteren hadden opgedaan met het wachten in lange rijen met toeristen kwam vandaag goed van pas. Ondanks het vroege tijdstip waren er weer lange rijen, en net toen Niels rugzak met allerlei elektronica door de scanner moest, begaf deze het… Maar heel behendig wisten de heren ‘in te risten’ in de volgende rij, waardoor zij zelf in ieder geval niet veel extra oponthoud hadden. Dat Venkat nog 1,5 liter water in zijn tas had zitten werd gelukkig ook niet gespot. De vlucht verliep probleemloos.
Vanuit Van ging de reis verder per minibusje naar Dogubayazit. Jan Jouke vertelde dat die tocht met de bus indrukwekkend was. Op diverse heuveltoppen stonden militairen op de uitkijk. Ook kwamen ze tanks tegen en auto’s met mannen met geweren. Het gebied wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Gelukkig was er ook nog adembenemend natuurschoon te zien. Zo passeerden ze een zwart veld met lava pieken, alsof het net pas was afgekoeld.
Maar hoe krijg je nou 13 mannen allen aan een kant van een mini busje? Dan moet er wel iets heel bijzonders te zien zijn… “Zou dat daar de Ararat kunnen zijn??”, “Jaaaa!”, “Misschien, maar misschien ook niet…”. Maar jawel! Het bleek echt de Ararat te zijn, al hield de top zich nog verscholen in de wolken. Eindelijk, na zo veel voorbereiding stond het team dan echt oog in oog met de berg die ze in de komende dagen gaan beklimmen!
Na de lunch bezocht het team een paleis van een lokale sultan. Het was erg indrukwekkend, en er bleek zelfs een moskee in het paleis te zijn. Toen Jan Jouke’s oog viel op een ietwat donkere kamer in het complex, smeedde hij razend snel met Vincent een plannetje…: “Als jij nou daar binnen gaat zitten en je heel stil houdt, stuur ik Peter op je af. Laten we eens kijken hoe erg we hem de stuipen op het lijf kunnen jagen, OK?” Zo gezegd zo gedaan… Maar de twee hadden niet door dat er een niets vermoedend groepje Moslim meisjes nieuwsgierig naar het donkere kamertje toe kwamen. En dus bezorgde Vincent per ongeluk deze dames de schrik van hun leven! En nu maar hopen dat die dames een klein beetje van dat Hollandse gevoel voor humor delen… Ha, ha! Sommigen laten nu al bij de lokale bevolking onvergetelijke indrukken achter.
Na dat ludieke incident ging de groep van het paleis naar een tapijtenknoperij. Ook dit was indrukwekkend. Nadat ze zelf hadden mogen proberen wat te knopen was iedereen wel duidelijk waarom deze tapijten zo kostbaar zijn (8m voor € 50,000!). Jan Jouke vertelde dat er heel wat vakmanschap bij komt kijken. Het bedrijfje dat de heren bezocht heeft mensen uit achterstandsgebieden in dienst, om deze groepen zo te kunnen voorzien in een basis bestaan en onderhoud.
Daarna was het tijd om terug te keren naar het aangename hotel. Op het terras kreeg het team de eerste briefing van gids Serkan. En alsof de Ararat geduldig de hele dag op dit moment gewacht had, trok plots de bewolking rondom de top van de berg weg… Dat is hopelijk een goed voorteken voor een prachtige beklimming in de komende dagen.
