De ‘seven crazy Dutch’ genieten na
Vanmiddag had ik een euforische en soms ontroerde Tessa aan de lijn. Vol verwondering vertelde ze over die laatste klim. Hoe zwaar het was, en hoe mooi, en hoe koud, en hoe bijzonder, en ook: hoe trots Niels kan zijn dat hij – in deze 10e editie – het hele Deloitte-team op de top heeft gekregen!
Enfin, het was dus -15 op de top en aardedonker toen de tocht daarnaartoe van start ging, om 00.00 uur. En dan is niet alleen Uhuru Peak, maar ook zonsopgang nog ver weg…. In een rijtje achter elkaar, zonder enig zicht, klimmen, klimmen en nog eens klimmen. De gidsen hebben de eerste 2 uur non-stop zachtjes gezongen en op dat geluid – en op de klanken van de voetstappen van de teamgenoot voor je – hebben ze dat eerste zware stuk afgelegd. Het gezang in die omgeving en op dat moment was een onbeschrijflijke ervaring, aldus Tessa.
Rond 6.15 kwam de zon op en was er aan alle kanten prachtig zicht. Natuurlijk, ook toen was het pittig om te blijven lopen en stijgen – vooral door de immense kou. Maar het beeld van de kraterrand, de naderende top én de fantastische teamprestatie die eraan zat te komen, maakte dat het hele team ook die laatste spannende 3 kwartier door kon zetten.
Na het ultieme fotomoment was het dus afdalen geblazen. Onzettend blij, moe en trots ging het hele stel en route terug naar de start, waar de vrouw van Hans het team zou verwelkomen. Op naar ‘Margreet aan de gate’ dus! Een fris ruikende Margreet kreeg daar een niet zo fris ruikend team – met dito gidsen – te begroeten. Daarna samen in een busje en op naar de maaltijd. Eigenlijk zou Margreet een stukje moeten bloggen over die eerste momenten van terugkeer van het team… 🙂
Vandaag ging de tocht ‘slechts’ een uurtje of vier door de jungle. Met best moeie benen, dat wel. Inmiddels heeft iedereen heerlijk gedouched en rust uit aan de pool met Kili-biertjes binnen handbereik. Ze genieten ook van het simpelweg ‘gewoon’ water drinken (zonder waterzuiveringstabletten die naar houtskool smaken) en van het kunnen lachen zonder in ademnood te raken. De geleverde prestatie begint langzaam in te zinken. De uitreiking van de certificaten door gids Herman was voor ieder teamlid bijzonder. Tja, je zult er maar gestaan hebben, op 5.895 meter hoogte!!
