TEAMtraining Ardennen
Het langverwachte Ardennen weekend! De meerdaagse training waarin wij ons team naar een nieuw niveau zouden brengen, volledig gebrieft zouden worden over wat ons te wachten staat op de Kilimanjaro en het gevreesde tweede testmoment.
Vrijdagavond
In de aanloop naar dit weekend ontvingen wij van Niels onze eerste opdracht ‘kom als team aan op de trainingslocatie’. Het plan was simpel: we verzamelen in de buurt en rijden samen richting Warempage (basecamp van dit weekend). Helaas gooide (of eigenlijk trapte) de lokale Rode Duivels roet in het eten. Een volledig gemiste penalty belandde op de voorruit van de net voorbij rijdende Tanja en Roland. Licht verlaat, maar met ingevulde verzekeringspapieren, arriveerden wij in Warempage.
Aan de hand van de mail verwachtten wij al redelijk dat we diezelfde avond al aan de bak mochten. Ons vermoeden werd bevestigd toen we instructie kregen om onze wandel outfit aan te trekken en alles mee te nemen wat we tijdens de toppoging ook zouden meenemen. Doelstelling: met twee teams startend op verschillende locaties elkaar vinden en vervolgens samen het eindpunt bereiken. De start was zeer voortvarend, de teams hadden elkaar zo gevonden. Het vervolg was een stukje uitdagender en avontuurlijker. Door vertrouwen en tactisch gebruik van verkenners hebben we de eindlocatie weten te bereiken en werd dit beloond door een aantal goed smakende Belgische biertjes rondom de houtkachel. Het was mooi om te zien dat wij als groep tijdens deze activiteit al veel meer tot elkaar gekomen zijn!
Zaterdag
Niels gunde ons een paar uur slaap en een goed ontbijt, maar verwachtte daarna volledige aandacht tijdens de uitleg wat er allemaal bij zo’n beklimming komt kijken. Materiaal, communicatie en de verschillende vormen van hoogteziekte passeerden de revue. Een korte peiling gaf aan dat we ons de laatste paar weken voornamelijk gaan focussen op fysiek trainen en alle spullen aanschaffen / lenen /ronselen, qua mentale weerbaarheid zit het allemaal wel goed. Rolf, onze expeditie veteraan, benadrukte nog maar eens dat je fysieke gesteldheid goed kunt trainen, maar je jezelf moeilijk voor kunt bereiden voor de mentale uitdaging.
Stuiterend van de koppen koffie mochten we ‘s middags weer lekker naar buiten. Opnieuw werden we verdeeld in groepen en werden onze navigatie- en communicatievaardigheden op de proef gesteld om gezamenlijk een doel te bereiken. Door het fantastische weer in combinatie met onze nieuw / herontdekte padvinders skills verliep deze opdracht uitermate soepel en ontspannen. We kwamen met een voldaan gevoel aan op onze bestemming, waar de volgende opdracht (tegelijk ruwe wake-up call) op ons lag te wachten.
Als team was het onze taak een brug (of eigenlijk meerdere) te bouwen om een 3 meter brede strook gras diepe kloof te overbruggen. Bijkomende uitdaging was wel dat deze brug tenminste 30 cm hoger de kloof moest overbruggen. We doken met volle overgave op deze opdracht en al snel vormden zich een aantal groepen die aan verschillende ideeën werkten. In ons ongeremd enthousiasme vergaten wij alle aspecten (coördinatie, luisteren naar elkaar en duidelijke afspraken) welke de voorgaande opdrachten zo soepel lieten verlopen. De resulterende constructie met een ‘licht’ avontuurlijk karakter bleek niet voldoende te zijn om iedereen veilig de kloof te laten overbruggen.
Met onze beide benen weer ‘veilig’ op de grond beland, gebruikten we de weg terug om wijze lessen te trekken uit deze ervaring en ervoor te zorgen dat we dit in het vervolg beter zouden doen. ’s Avonds hebben we meer tijd besteed aan de reis, de beklimming en genoten van een heerlijke BBQ. Rond 23 uur, toen iedereen al een paar biertjes op had, vertelde Rolf ons vrolijk dat we de volgende dag om 7:15 klaar moesten staan in onze hardloopkleding voor het gevreesde tweede testmoment.
Zondag
Iedereen stond op deze prachtige ochtend al vroeg (en verrassend fris) klaar. Onder begeleiding van Tanja en Merijn, onze ervaren hardlopers, hebben we gezamenlijk een eerste ronde gelopen waarna iedereen op eigen tempo en naar hartelust extra rondes kon lopen bij de opgaande zon.
Na het welverdiende ontbijt konden we door met de volgende bespreking. Op de agenda stonden het doornemen van de materiaallijst en het bepalen van het programma voor de acclimatisatie dag in Tanzania waarin Laurens een bijzondere rol speelt (meer daarin in een volgende post!).
In de laatste teamactiviteit werden we meegenomen naar een weiland waar we eerst een paar minuten de tijd kregen om onze zonden ervaringen van het weekend te overdenken voordat ons de volgende opdracht werd uitgelegd. Het thema was ‘met z’n allen aan het touw’. Ondanks dat Niels ons dat weekend had verzekerd er bij de beklimming van de Kilimanjaro geen touwen aan te pas komen, belandden we in een soort levensgroot touwfiguren maken. In twee opdrachten werd ons samenwerkend vermogen en ruimtelijk inzicht op de proef gesteld. Gek genoeg ging de opdracht waarin we geblinddoekt waren vele malen beter dan de opdracht waarin we elkaar aan konden kijken…
De laatste, maar zeker niet de minste, formaliteit was het vormen van de buddy-paren. Met je buddy lig je niet alleen ’s nachts in de tent, maar ben je ook verantwoordelijk voor elkaar op de berg. Dit betekent dat je elkaar scherp in de gaten houdt voor verschijnselen van hoogteziekte en elkaar ondersteunt waar nodig.
Met veel dank aan onze fantastische gastheer en -vrouw Philip en Lydia, onze sponsoren voor de kleding en organisatoren Niels en Rolf namen wij met weemoed afscheid van Warempage. Vermoeid, maar met enorm veel zin in de beklimming en vertrouwen in ons dichter tot elkaar gekomen team, reden we terug naar huis.