Teamtraining – De Omloop
Tot dusver heeft het Deloitte Reaching Peaks (“DRP”) team al verscheidene activiteiten gehad, maar een echte test stond de leden van DRP pas op 30 augustus te wachten: de omloop van Goeree Overflakkee! Na lang beraad heeft het drietallige bestuur van de DRP augustus activiteit de hand over het hart gestreken en werd er (slechts) 30 kilometer van de 110 kilometer lange wandeltocht afgelegd. Dat moet iedere DRP deelnemer met twee vingers in zijn neus kunnen lopen, waardoor werd verzocht om bepakking mee te nemen, om er toch daadwerkelijk een serieus testmoment van te maken. Zo gebeurde het dat elf mensen van het DRP team om 9 uur ’s morgens verzamelde op het Diekhuisplein in Middelharnis te Zuid-Holland (alhoewel sommigen in de groep nog steeds beweren dat het in Zeeland ligt). Uiteindelijk stonden er 80 deelnemers aan de start van de 30 kilometer en na het startschot was het al gauw duidelijk dat het hechte DRP team bij de voorkant van het peloton zou lopen. Vanaf het centrum in Middelharnis werd in gepaste draf via Sommelsdijk aangezet richting Battenoord. Bram en Maaike hadden waarschijnlijk een extra bakje koffie op ’s morgens want die behoorden zelfs tot de kopgroep. Al wandelend werd er gesproken over de uitrusting die nog (gedeeltelijk) aangeschaft moest worden. “ Heb jij al stokken gekocht?” “ Kek (gletsjer) zonnebrilletje, waar heb je die gekocht?“ Ook de medicatie kwam ter sprake: “Oh shit, die prikken moet ik nog halen, hoe regel je dat?” “Kunnen ze die hoogteziektepillen ook als zetpil leveren, is wel gezellig samen met mijn tentbuddy!” “ Ik heb al morfine lolly’s geregeld, wat zullen we nog meer voor leuks meenemen in het EHBO kitje?” Enfin, de eerste kilometers vlogen dus voorbij, hopen dat het op de Kili net zo snel zal gaan. Rond de tien kilometer begon toch de eerste van de groep voorzichtig met de vraag: “is het misschien een goed idee om even een hapje te eten, hebben we daar tijd voor DRP augustus organisatie?” Nou kwam twee derde van de organisatie niet van Goeree Overflakkee, maar gelukkig wist de nestor van de groep te vertellen dat we nog even door moesten stappen tot Oude-Tonge. Daar zouden verse pannenkoeken klaar staan met alles erop en eraan. Een beetje verrast en argwanend wandelde de groep verder. Zouden er echt pannenkoeken zijn? Vroeger werd ik ook wel eens gefopt: “als je je bord leegeet krijg je een lekker toetje”, waarna als anticlimax een appel werd toegeschoven i.p.v. de verse tiramisu waar ik op hoopte..
Na nog eens vijf kilometer kwamen we aan in het zonovergoten Oude-Tonge. Waar we breed glimlachend werden opgevangen door een dame van de organisatie, die het eerste kruisje op onze kaart gaf. Iedereen vulde het benzinetankje weer bij met wat krentenbollen, eierkoeken of een banaan, maar waar zijn de pannenkoeken? Zijn we er echt ingetrapt? Nee hoor, Jan wijst 50 meter verder en daar stonden drie oma’s pannenkoeken te bakken. Ik moet bekennen dat ik niet eerder zo’n lekkere pannenkoek heb gegeten. De “pannenkoekenfabriek” was dan ook een geoliede machine, twee bakkers en één uitdeler. De uitdeler was zeker niet zuinig met beleg en waar ik vroeger maar één ding op mijn pannenkoek mocht, werd hier gestimuleerd om lekker basterdsuiker en stroop op de pannenkoek te doen. Een betere lunch en rustmoment hadden we onszelf niet kunnen wensen.
Door onze ruime lunchpauze waren we inmiddels afgezakt tot de achterhoede van het deelnemersveld. Zaak dus om door te stappen en ook de laatste 15 kilometer in redelijke tijd af te leggen. Onze route vervolgde zich richting stad aan ’t Haringvliet, waar we aan het eind van een boerenlandweg even een sanitaire stop hadden. Voor de meesten betekende dat even het hoge gras in of een innige omhelzing met een boom, een enkeling had de luxe om een boerderij binnen te gaan om daar de porseleinen Sfinx gedag te zeggen. Na het legen van de blaas draaiden we de dijk op waar in de verte de contouren van de skyline van Middelharnis opdoemden.
Er leek maar geen einde te komen aan de dijk en menig deelnemer had zich vergist in de afstand van het laatste stukje, aangezien de stad de hele tijd in zicht was. Door het wereldkampioenschap ploegen naast de dijk en de vele schapen hadden we nog wat vermaak langs de lange dijk. Ook zijn sommige deelnemers erachter gekomen dat ze een opfriscursus moeten volgen voor hun veterstrikdiploma. Mammut bergschoenen zijn toch anders dan de klittenband schoenen die normaal in het weekend worden gedragen. Door ze verkeerd te strikken kan er nogal wat wrijving ontstaan bij de voet, wat het lopen minder plezierig maakt. Toch wist iedereen van het DRP team de finish in Middelharnis te halen. Ondanks de pijn aan de voeten, de oude dame die ons de laatste vijf kilometer vergezelde met haar levensverhaal en het warme weer.
Na de finish hebben we met zijn allen nog een drankje gedaan om te vieren dat dit testmoment doorstaan is. Vervolgens is er nog een gedeelte naar Jan zijn huis gegaan om te genieten van een waar feestmaal dat zijn vrouw heeft bereid. Na het eten hebben we nog even onder het genot van een drankje wat verhalen uitgewisseld, waarna we een beetje moe maar voldaan huiswaarts zijn gekeerd. Het team is weer wat hechter geworden en ik heb de meeste mompelend horen zeggen tegen elkaar: “volgend jaar de hele omloop.” Dat lijkt me een fantastische reünie!
